GreekNET24

Τοξικά τρόφιμα στην κουζίνα - τρόφιμα που μπορεί να είναι επικίνδυνα!

Τα λαχανικά είναι υγιεινά. Προσοχή όμως, γιατί αυτό το ρητό δεν ισχύει σε κάθε περίπτωση. Ορισμένες ποικιλίες δεν πρέπει ποτέ να καταναλώνονται ωμές για να αποφευχθεί η δηλητηρίαση. Αλλά η φύση έχει λάβει προφυλάξεις. Σήμερα θα σας εξηγήσω, ποια λαχανικά χρειάζονται υποχρεωτικά μαγείρεμα και σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να κρατάτε τα χέρια σας μακριά.

Πικραλίδα, μοσχοκάρυδο ή μανιτάρι: η κατανάλωση πολλών τροφών μερικές φορές δεν είναι τόσο ακίνδυνη όσο φαίνεται. Ωστόσο, αν γνωρίζετε τις παγίδες στην προετοιμασία ή τις παγίδες που κρύβουν οι δόσεις ορισμένων τροφών, μπορείτε επίσης να τις απολαύσετε ξέγνοιαστα. Ας τα δούμε λοιπόν αναλυτικά!...

Τα πράσινα φασόλια μπορούν να καταναλωθούν μόνο μαγειρεμένα.

Σωστά! Μόλις τρία με δέκα ωμά πράσινα φασόλια αρκούν, για να αναπτύξει ένας ενήλικας σοβαρά συμπτώματα δηλητηρίασης όπως εμετό, κράμπες, διάρροια και πυρετό και, στη χειρότερη περίπτωση, να καταρρεύσει μέσα στην επόμενη μια ώρα.

Ο λόγος για αυτό είναι μια πρωτεΐνη που δεσμεύει το σάκχαρο και ονομάζεται φασίνη, η οποία ανήκει στην ομάδα των λεκτινών. Από τη μία, η φασίνη μπορεί να συνδεθεί με τα ερυθρά αιμοσφαίρια και να προκαλέσει τη συσσώρευση τους.

Από την άλλη, έχει την ικανότητα να προσκολλάται σε συγκεκριμένες κυτταρικές μεμβράνες όπως το εντερικό τοίχωμα και να προκαλεί σοβαρές μεταβολικές βλάβες στο σημείο εκείνο. Μεγαλύτερες ποσότητες φασίνης βλάπτουν ακόμη και τις εντερικές λάχνες μακροπρόθεσμα. Ευτυχώς, όπως όλες οι άλλες πρωτεΐνες, η φασίνη είναι ευαίσθητη στη θερμοκρασία. Έτσι, εάν τα πράσινα φασόλια μαγειρευτούν για τουλάχιστον 15 λεπτά, η φασίνη θα μετουσιωθεί και θα γίνει αβλαβής για τον άνθρωπο. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι χρόνοι μαγειρέματος είναι μικρότεροι, ειδικά όταν προετοιμάζονται σε Wok. Σε αυτή την περίπτωση, τα πράσινα φασόλια πρέπει να είναι όμως προμαγειρεμένα.

Οι ντομάτες πρέπει να τρώγονται μόνο όταν είναι εντελώς κόκκινες.

Σωστά! Οι άγουρες ντομάτες είναι δηλητηριώδεις! Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι άγουρες ντομάτες είναι πράσινες. Κοκκινίζουν μόνο όταν ωριμάσουν.

Υπάρχουν όμως και ποικιλίες που γίνονται κίτρινες, πορτοκαλί, λευκές, σκούρες καφέ ή μοβ, όμως ακόμη και αυτές παραμένουν πράσινες μέχρι να ωριμάσουν. Εξαίρεση αποτελούν κάποιες πράσινες ντομάτες, οι οποίες παραμένουν πράσινες ακόμη και όταν ωριμάσουν. Ωστόσο, είναι γεγονός, πως οι άγουρες - συνήθως πράσινες - ντομάτες είναι δηλητηριώδεις.

Το δηλητήριο που περιέχεται σε αυτές, ονομάζεται σολανίνη και ανήκει στα αλκαλοειδή. Είναι ένα δηλητήριο, σταθερό στη θερμότητα και παραμένει ανέπαφο ακόμα και κατά το μαγείρεμα. Η κατάποση σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να είναι επικίνδυνη. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ναυτία, εμετό, πονοκεφάλους, κράμπες και θολή όραση. Περίπου 400 χιλιοστόγραμμα είναι θανατηφόρα για τον άνθρωπο. Ακόμα και μια άγουρη ντομάτα περίπου 80 γραμμαρίων, είναι σε θέση να δημιουργήσει δυσάρεστα συμπτώματα. Η ποσότητα σολανίνης που βρίσκεται σε ένα κιλό άγουρων ντοματών θα μπορούσε να είναι για τον άνθρωπο θανατηφόρα. Μέχρι στιγμής πάντως δεν έχουν αναφερθεί θάνατοι από άγουρες ντομάτες, γιατί έχουν πικρή γεύση και ως εκ τούτου είναι μη βρώσιμες. Κι αυτό, δεν είναι περίεργο, αφού η σολανίνη παράγεται από το ίδιο το φυτό ως προστασία με αντιβιοτική δράση κατά της προσβολής από προνύμφες σκαθαριών, ή παθογόνα και ασθένειες.

Οι μελιτζάνες μπορούν να καταναλωθούν μόνο όταν είναι ώριμες.

Σωστά! Όπως οι άγουρες ντομάτες, έτσι και οι άγουρες μελιτζάνες περιέχουν το αλκαλοειδές σολανίνη.

Για το λόγο αυτό, οι άγουροι καρποί αυτού του νυχτολούλουδου φυτού, δεν πρέπει ποτέ να καταναλώνονται ωμοί. Αλλά μάλλον κανείς δεν θα το έκανε οικειοθελώς, γιατί η περιεκτικότητα σε πικρές ουσίες, στις οποίες ανήκει η σολανίνη, σημαίνει ότι οι άγουρες μελιτζάνες δεν έχουν καθόλου καλή γεύση όταν είναι ωμές.

Για την παρασκευή τους, ανεξάρτητα από το αν τις ψήνετε στον φούρνο, τις τηγανίζετε, τις ψήνετε στα κάρβουνα ή τις βράζετε, πρέπει να χρησιμοποιείτε μόνο ώριμες μελιτζάνες με βαθύ βιολετί χρώμα, γιατί η περιεκτικότητα σε σολανίνη σε αυτές είναι πολύ χαμηλότερη από ό,τι στις άγουρες μελιτζάνες. Παρεμπιπτόντως, οι άγουρες μελιτζάνες μπορούν να μείνουν σε θερμοκρασία δωματίου για αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να ωριμάσουν.

Το κολοκύθι είναι ένα από τα φαρμακευτικά φυτά. Δεν έχει σημασία πώς το τρως.

Λάθος, γιατί ορισμένα φυτά κολοκύθας - στα οποία περιλαμβάνονται και τα κολοκυθάκια - μπορεί να περιέχουν τις λεγόμενες κουκουρβιτακίνες.

Αυτά τα δηλητήρια είναι θερμοσταθερά και δύσκολα υδατοδιαλυτά. Αυτό σημαίνει ότι το δηλητήριο δεν μπορεί να εξουδετερωθεί ούτε με βράσιμο σε νερό ούτε με άλλες μεθόδους μαγειρέματος. Το αν υπάρχουν κουκουρβιτακίνες σε ένα λαχανικό μπορεί εύκολα να προσδιοριστεί από την πολύ πικρή του γεύση. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό ακόμα και σε πολύ χαμηλές συγκεντρώσεις.

Οι κολοκύθες ή τα κολοκυθάκια που έχουν πικρή γεύση δεν πρέπει να τρώγονται σε καμία περίπτωση, γιατί στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να οδηγήσουν σε θανατηφόρα τροφική δηλητηρίαση. Συνήθως, το δηλητήριο αυτό αφαιρείται από τις κολοκύθες και τα κολοκυθάκια μέσω της εκτροφής τους. Ωστόσο, μπορεί να δημιουργηθεί ξανά, εάν - για παράδειγμα - βρώσιμα κολοκυθάκια διασταυρώνονται με διακοσμητικά κολοκυθάκια επειδή καλλιεργούνται ακριβώς το ένα δίπλα στο άλλο. Ακόμα κι αν οι χόμπι κηπουροί χρησιμοποιούν τους δικούς τους σπόρους ξανά και ξανά, μπορεί να συμβεί μια τέτοια ανεξέλεγκτη αναδρομή. Το περιβαλλοντικό στρες, όπως η υπερβολική ζέστη, οι διακυμάνσεις της θερμοκρασίας ή οι μυκητιασικές λοιμώξεις μπορεί να οδηγήσουν στο σχηματισμό κουκουρβιτακίνης, όπως και η υπερωρίμανση ή η λανθασμένη αποθήκευση.

Το σπανάκι δεν πρέπει να ξαναζεσταθεί, διαφορετικά δημιουργούνται σε αυτό δηλητήρια.

Οι γιαγιάδες μας, εξακολουθούν να προειδοποιούν να μην τρώμε ξαναζεσταμένο σπανάκι. Μάλιστα, τη δεκαετία του 1960, υπήρχαν πολλά επείγοντα περιστατικά που αφορούσαν μωρά, τα οποία έρχονταν στα νοσοκομεία με ταχείς παλμούς, διάρροιες, πυρετό και δύσπνοια.

Οι γιατροί μπόρεσαν να προσδιορίσουν ότι σε όλα τα παιδιά είχαν πρόσφατα χορηγηθεί ζεστός πολτός σπανακιού και επομένως διέγνωσαν δηλητηρίαση από νιτρώδη άλατα ή κυάνωση. Ήταν όμως αλήθεια αυτό;

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το νιτρικό άλας, το οποίο υπάρχει φυσικά στο σπανάκι, μετατρέπεται σε νιτρώδη από βακτήρια. Αυτό συμβαίνει ανάλογα με τη θερμοκρασία και το χρόνο. Εάν αφήσετε το σπανάκι όλη τη νύχτα σε θερμοκρασία δωματίου, θα αναπτυχθούν μικροοργανισμοί. Αυτοί αναπτύσσονται επίσης και στο σπανάκι που αποθηκεύεται στο ψυγείο, αλλά πολύ πιο αργά. Όσο περισσότερο χρονικό διάστημα αποθηκεύεται το σπανάκι και όσο υψηλότερη είναι η θερμοκρασία, τόσο πιο τοξικά νιτρώδη άλατα περιέχει το φαγητό, ακόμα κι αν το σπανάκι ξαναζεσταθεί σε υψηλές θερμοκρασίες. Για το λόγο αυτό, το σπανάκι που περισσεύει πρέπει να κρυώσει γρήγορα και να καταναλωθεί πολύ σύντομα. Αυτό ισχύει και για τις σαλάτες και τις σάλτσες που περιέχουν επίσης σπανάκι. Έτσι οι συμβουλές των γιαγιάδων είχαν κάποιο νόημα τη δεκαετία του 1960. Σήμερα, είναι περισσότερο ένα προληπτικό μέτρο των ενηλίκων. Στα βρέφη ωστόσο, δεν πρέπει να δίνεται καθόλου σπανάκι μέχρι να γίνουν επτά μηνών. Στα μικρά παιδιά πρέπει να προσφέρεται μόνο φρεσκομαγειρεμένο σπανάκι. Αυτό μπορεί να προέλθει και από την κατάψυξη. Όμως σας παρακαλώ, πετάξτε το νερό μαγειρέματος!

Το ραβέντι είναι δηλητηριώδες όταν είναι ωμό.

Σωστά! Το πρόβλημα στο ωμό ραβέντι είναι το οξαλικό οξύ, το οποίο βρίσκεται κυρίως στα φύλλα, αλλά σε μικρές συγκεντρώσεις ακόμη και στους μίσχους του. Μεγάλες ποσότητες οξαλικού οξέος μπορεί να οδηγήσουν σε συμπτώματα δηλητηρίασης όπως εμετό και κυκλοφορικά προβλήματα.

Επίσης, το οξαλικό οξύ δεσμεύει μέταλλα όπως το ασβέστιο, το μαγνήσιο και τον σίδηρο, και μπορεί να σχηματίσει ένα σύμπλεγμα μαζί τους.

Αυτές οι ενώσεις είναι δύσκολα υδατοδιαλυτές, με αποτέλεσμα τα μέταλλα να μπορούν να απορροφηθούν από τον εντερικό βλεννογόνο μόνο σε πολύ μικρό βαθμό. Το σώμα απλώς αποβάλλει τα σύμπλοκα ορυκτού-οξαλικού οξέος μέσω των νεφρών. Όποιος καταναλώνει συχνά οξαλικό οξύ μπορεί να αναπτύξει πέτρες στην ουροδόχο κύστη ή στα νεφρά. Τα άτομα που πάσχουν από ουρική αρθρίτιδα, ρευματισμούς, πέτρες στη χολή ή στα νεφρά, οστεοπόρωση ή αρθρίτιδα θα πρέπει να αποφεύγουν εντελώς το ραβέντι. Όλοι οι άλλοι μπορούν να μειώσουν την περιεκτικότητα σε οξαλικό οξύ επιλέγοντας, ξεφλουδίζοντας και μαγειρεύοντας ειδικά κόκκινα κοτσάνια. Εάν τα κοτσάνια ασπρίζονται μόνο για περαιτέρω επεξεργασία, το νερό πρέπει να πεταχτεί. Παρεμπιπτόντως, πρέπει να γλυκάνετε μόνο μετά το μαγείρεμα, γιατί όταν εξαφανιστεί το οξύ των φρούτων, χρειάζεστε και λιγότερη ζάχαρη. Από βοτανικής άποψης, το ραβέντι είναι ένα λαχανικό και όχι φρούτο. Δεδομένου ότι μεταποιείται ως επί το πλείστον σε επιδόρπια, μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως φρούτο, όπως και το οξαλικό οξύ που περιέχει μπορεί να θεωρηθεί ως οξύ φρούτων.

Δεν τρώμε τα ρεβίθια ποτέ ωμά.

Σωστά. Τα ρεβίθια ανήκουν στα όσπρια. Δεν χρησιμοποιούνται μόνο για την παρασκευή χούμους - αυτής της νόστιμης ανατολίτικης πάστας - αλλά και για φαλάφελ.

Πρόκειται για τηγανητές μπάλες με ανατολίτικα καρυκεύματα από πολτοποιημένα ρεβίθια. Ακόμα κι αν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι τρώμε τα ρεβίθια ωμά, αυτό συμβαίνει κάθε τόσο όταν μαγειρεύουμε αυτές τις ανατολίτικες λιχουδιές. Στη συνέχεια τα ρεβίθια μουλιάζονται για πολλές ώρες και τέλος πολτοποιούνται.

Ωστόσο, το χούμους που παρασκευάζεται από ωμά ρεβίθια είναι τοξικό - και έχει επίσης διαφορετική γεύση. Αυτό οφείλεται κυρίως στη φασίνη, η οποία περιέχεται στον αρακά αλλά και στα ντόπια φασόλια. Η υπερβολική ποσότητα φασίνης μπορεί να προκαλέσει ναυτία, εμετό, ρίγη, και σε πολύ υψηλές δόσεις ακόμη και επιληπτικές κρίσεις - και μάλιστα, μόλις δύο έως τρεις ώρες μετά την κατανάλωση ωμών ρεβιθιών. Επειδή η φασίνη είναι πρωτεΐνη, η θέρμανση την καταστρέφει, αλλά όχι η ξήρανση. Επομένως: Όπως και να χρησιμοποιείτε τα ρεβίθια, μαγειρέψτε τα αρκετά πριν. Εάν δεν έχετε χρόνο για αυτό, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε έτοιμα μαγειρεμένα ρεβίθια κονσέρβας.

Το μοσχοκάρυδο είναι ασφαλές.

Λάθος! Το μοσχοκάρυδο είναι ένα πολύ γνωστό μπαχαρικό, που πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο με μέτρο. Όχι μόνο για να μην χαλάσει η γεύση του φαγητού, αλλά και για να αποφευχθεί η δηλητηρίαση, γιατί το μοσχοκάρυδο περιέχει φαινυλοπροπανοειδή όπως η μυριστικίνη, η σαφρόλη και η ελεμισίνη.

Η σαφρόλη - σε μελέτες σε ζώα - βρέθηκε ότι είναι καρκινογόνος. Το δηλητήριο μυριστικίνη μπορεί να οδηγήσει σε πονοκεφάλους, ζάλη, μέθη, αλλά και ηπατική βλάβη σε ενήλικες σε δόσεις τεσσάρων γραμμαρίων και άνω.

Σε μικρά παιδιά, αυτή η δόση μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε απειλητική για τη ζωή τους δηλητηρίαση. Ως εκ τούτου, το μοσχοκάρυδο πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο ως μπαχαρικό σε πιάτα σε μικρές δόσεις, τότε είναι ακίνδυνο - και το φαγητό έχει επίσης καλή γεύση. Και μην ξεχνάμε, θα πρέπει επίσης να φυλάσσεται ασφαλής από τα χέρια των παιδιών.

Δεν χρειάζεται να αποφεύγουμε τα πικραμύγδαλα.

Αυτό εξαρτάται, από το αν εννοούμε το πικραμυγδαλέλαιο ως γεύση ή τα ωμά πικραμύγδαλα. Όπως υποδηλώνει το όνομα, η κατανάλωση πικραμύγδαλου δεν είναι ευχάριστη, επειδή αυτά τα αμύγδαλα έχουν απίστευτα πικρή γεύση.

Το πρόβλημα με τα ωμά πικρά αμύγδαλα είναι όμως η περιεκτικότητα τους σε αμυγδαλίνη, η οποία διασπάται κατά τη διαδικασία της πέψης στο σώμα, με αποτέλεσμα να σχηματίζει το εξαιρετικά τοξικό υδροκυανικό οξύ. Σύμφωνα με αυτό, τα ωμά πικραμύγδαλα μπορούν να περιέχουν έως και 3000 mg/kg υδροκυανικού οξέος.

Στην πραγματικότητα, περίπου το δύο τοις εκατό των γλυκών αμυγδάλων είναι φυσικά πικρά. Εξωτερικά, αυτά δεν διακρίνονται από τα γλυκά αμύγδαλα. Εάν ένα ή δύο ωμά πικραμύγδαλα καταλήξουν στο στόμα ενός ενήλικα, τότε η δόση του υδροκυανίου που περιέχεται είναι ακίνδυνη. Για τα μικρά παιδιά, από την άλλη πλευρά, πέντε πικραμύγδαλα μπορεί να είναι απειλητικά για τη ζωή τους. Ωστόσο, η ιδιαίτερη γεύση του πικραμύγδαλου, που χρησιμοποιείται κυρίως σε λικέρ, αμυγδαλωτά και χριστουγεννιάτικα στόλεν, δεν χρειάζεται να παραβλεφθεί. Το πικραμυγδαλέλαιο - για το οποίο τα πικραμύγδαλα του υποείδους Prunus amygdalus amara καλλιεργούνται σε ειδικές φυτείες - δεν περιέχει πλέον κανένα αμφισβητούμενο υδροκυανικό οξύ.

Η Μπουράντζα περιέχει τοξίνες.

Σωστά. Η μπουράντζα (επιστ. ονομ.: Borago officinalis – Βοράγινο το φαρμακευτικό), γνωστή και ως μποράντζα, μποράζα, μπουράντζο, βοράντζα ή μποράγο, είναι ένα δημοφιλές μπαχαρικό και φαρμακευτικό φυτό. Είναι ένα από τα επτά μπαχαρικά φυτά που ανήκουν μάλιστα στην πράσινη σάλτσα της Έσσης.

Ερευνητές στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Braunschweig ανακάλυψαν τα λεγόμενα αλκαλοειδή πυρρολιζιδίνης στην Μπουράντζα. Αυτή είναι μια ομάδα διαφορετικών τοξινών που μπορεί να οδηγήσει σε δυσλειτουργία του ήπατος και ακόμη και απόφραξη των ηπατικών φλεβών.

Οι ερευνητές βρήκαν έως και 150 μικρογραμμάρια/κιλό τοξινών στα δείγματα αποξηραμένου φυτού. Αυτό ήταν 15 φορές το αναμενόμενο ποσοστό και επομένως αρκετά ανησυχητικό. Για το λόγο αυτό, οι ερευνητές προειδοποίησαν να μην καταναλώνουμε την μπουράντζα και συνέστησαν να μην την αποφεύγουμε. Το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Αξιολόγησης Κινδύνων (Bundesinstitut für Risikobewertung) ακολούθησε τις συμβουλές των ερευνητών και, λόγω της ακραίας τοξικότητας, απαιτεί μηδενική ανοχή για την ομάδα αυτών των τοξινών στα τρόφιμα, ακόμη και σε μικρές ποσότητες. Τα αλκαλοειδή πυρρολιζιδίνης μπορούν επίσης να υπάρχουν σε τσάγια, σε μείγματα σαλάτας ή στο μέλι.

Αποφεύγουμε να τρώμε τα μανιτάρια ωμά.

Σωστά. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν τα καλλιεργούμενα μανιτάρια, όπως τα μανιτάρια από τα σούπερ μάρκετ.

Διαφορετικά, όλα τα άλλα μανιτάρια, ειδικά τα άγρια μανιτάρια, θα πρέπει να είναι καλά μαγειρεμένα.

Αφενός μπορούμε να αποτρέψουμε τη δηλητηρίαση, γιατί πολλά άγρια μανιτάρια, όπως ο μύκητας του μελιού (Armillaria), μπορούν να καταναλωθούν μόνο μαγειρεμένα, και αφετέρου μπορούμε να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο προσβολής από μια ταινία αλεπούς (Echinococcus multilocularis). Γενικά, τα μανιτάρια πρέπει να προετοιμάζονται γρήγορα μετά την αγορά τους ή τη συλλογή τους στο δάσος, καθώς είναι πολύ ευαίσθητα.

Τις πικραλίδες μπορούμε να τις μαζέψουμε και να τις φάμε.

Όσον αφορά τις πικραλίδες, οι απόψεις διίστανται. Επειδή αναφέρονται τόσο ως φαρμακευτικό, όσο και ως δηλητηριώδες φυτό. Και όπως συχνά, η επίδραση της πικραλίδας εξαρτάται από τη δόση της.

Τα νεαρά φύλλα θεωρούνται λιχουδιά στις σαλάτες, και συχνά γίνονται αντιληπτά ως ενοχλητικά ζιζάνια στα λιβάδια και τους κήπους μας. Τα λουλούδια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή σιροπιού ή ζελέ. Από την αποξηραμένη ρίζα τους, μπορεί να παρασκευαστεί ένα είδος υποκατάστατου καφέ. Ένα τσάι φτιαγμένο από τη ρίζα μπορεί να βοηθήσει ακόμη και κατά των γαστρεντερικών διαταραχών.

Το κέντρο πληροφοριών για τα δηλητήρια της Βόννης, περιγράφει την πικραλίδα ως ένα ελαφρώς δηλητηριώδες φυτό. Το δηλητήριο βρίσκεται στον γαλακτώδη χυμό των στελεχών και των φύλλων του. Περιέχουν πικρές ουσίες, ρητίνες και τα λεγόμενα τριτερπένια, που μπορεί να οδηγήσουν σε προβλήματα στο στομάχι και στο έντερο, αλλά μόνο εάν καταναλωθούν σε μεγαλύτερες ποσότητες. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί επίσης να εμφανιστεί μια καρδιακή αρρυθμία. Το «γάλα πικραλίδας» μπορεί επίσης να οδηγήσει σε ερυθρότητα και φαγούρα στο δέρμα. Αν θέλετε, μπορείτε να μαζέψετε πικραλίδες και να τις φάτε αμέσως. Ωστόσο, το να τις πάρουμε στο σπίτι μας, να τις πλύνουμε και να τις προετοιμάσουμε, είναι πολύ πιο νόστιμο. Από την άλλη πλευρά, οι πικραλίδες που πωλούνται σε μανάβικα ή αγορές είναι (συνήθως) ασφαλείς για κατανάλωση.

Κείμενο: Philos vom Berg

Καλύτερα μην τα τρώτε ωμά:

Τοξικά τρόφιμα στην κουζίνα - τρόφιμα που μπορεί να είναι επικίνδυνα!

Έχετε απορείες;