Εσωστρέφεια:

Η άγνωστη δύναμη της εσωστρέφειας - "Η λαχτάρα για μοναξιά είναι σαν τη δίψα"


  • Τελευταία ενημέρωση: 23 Απριλίου 2022

Η άγνωστη δύναμη της εσωστρέφειας - "Η λαχτάρα για μοναξιά είναι σαν τη δίψα"

Από μικρός, ήμουν ένα εσωστρεφές άτομο. Τι σήμαινε αυτό για εμένα και πώς είναι να κυριαρχεί στην καθημερινή ζωή δεκαετίες αργότερα ως εσωστρεφής πατέρα, πιθανότατα θα το αναφέρω σε ένα βιβλίο που σκέφτομαι να γράψω μελλοντικά.

Κάποτε, πριν από μερικά χρόνια - πριν ξεσπάσει η κρίση με τον κορωνοϊό - είχα επισκέψεις από τη Γερμανία, κάτι φίλους με τα παιδιά τους. Κάποια στιγμή βρήκα αφορμή πως είχα κάτι δουλειές, και άφησα την παρέα μόνη της - εξάλλου, τους είχα πει να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους. Είχα καθίσει στο γραφείο μου, με την πόρτα κλειστή - στην πραγματικότητα - κλειδωμένη. Ζήτησα από τους φίλους μου, να με αφήσουν για λίγο ήσυχο - για να τελειώσω τάχα κάτι επαγγελματικές υποχρεώσεις μου - και μέχρι τότε, να απολαύσουν μερικές ήσυχες στιγμές στον τεράστιο κήπο του σπιτιού. Στην πραγματικότητα όμως, οι φίλοι μου δεν ήθελαν να κάνουν χωρίς εμένα - όμως συμφώνησαν ούτως ή άλλως. Δυστυχώς όμως, το μόνο μέρος που κατάφεραν να σκεφτούν για να καθίσουν και να συζητούν, ήταν στον καναπέ του χολ που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από την πόρτα του γραφείου μου. Και μιλούσαν τόσο δυνατά εκεί, που με τρέλαιναν, ενώ θα μπορούσαν να το έκαναν και έξω - που ήταν εξάλλου και μια φανταστική ημέρα.

Τι ήταν λάθος με εμένα;

Έβαλα ένα ζευγάρι ακουστικά που είχα έτοιμα ειδικά για τέτοιες στιγμές που αναζητούσα την ησυχία μου. Όμως, εξακολουθούσα να τους ακούω. Έγειρα την πολυθρόνα προς τα πίσω και δοκίμασα να κλείσω τα μάτια μου. Ακόμη τους άκουγα. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο. Κοίταξα από εκεί το κενό των μερικών χιλιοστών που υπήρχε κάτω από την πόρτα του γραφείου μου και φανταζόμουν ότι σφράγισα προσεκτικά και με ακρίβεια αυτό το κενό με αφρό μόνωσης. Και μετά, μαζί με αυτό και όλη την υπόλοιπη πόρτα. Με αξιόπιστο παχύ αφρό, ο οποίος θα με απομόνωνε από τους δικούς μου επισκέπτες. Ντρεπόμουν για αυτή την ιδέα. Τι στο διάολο μου έφταιγε, που δεν άντεχα κάποιες στιγμές ακόμη και τους δικούς μου φίλους, δεν ήθελα ούτε καν να το σκεφτώ.

„Caring for your Introvert“

Περίπου την ίδια περίοδο, είχα διαβάσει σε ένα επιστημονικό περιοδικό ένα άρθρο με τον τίτλο „Caring for your Introvert“. Σε αυτό, ο συγγραφέας Jonathan Rauch περιέγραφε πώς λειτουργούν οι εσωστρεφείς άνθρωποι - και γιατί είναι τόσο σημαντικό για αυτούς, να έχουν στην διάθεση τους κάποιες στιγμές, στις οποίες θα είναι μόνοι τους. Οι στίχοι αυτοί, ήταν για εμένα κάτι σαν μια εσωτερική αποκάλυψη. Όπως προφανώς, όχι μόνο για εμένα, αλλά και για πολλούς άλλους σαν εμένα. Σε κάθε περίπτωση, εβδομάδες αργότερα, ο Rauch ανέφερε ότι δεν είχε λάβει ποτέ ξανά τόσες πολλές επιστολές - μέσω του εκδότη του - γεμάτες ευχαριστίες για αυτό το ένα μόνο άρθρο που δημοσίευσε στη ζωή του σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό.

Το πιο σημαντικό πράγμα, που έχω μάθει από τότε για τους εσωστρεφείς και τους εξωστρεφείς ανθρώπους, είναι το θέμα με την ενέργεια. Όταν οι εσωστρεφείς άνθρωποι συναντιούνται πολύ συχνά με άλλους ανθρώπους, είναι αυτόματα απασχολημένοι με την λήψη και την επεξεργασία των εντυπώσεων αυτών – και αυτή η διαδικασία τους οδηγεί σε μια μεγάλη απώλεια ενέργειας. Και αυτή την ενέργεια που τους λείπει, την ανακτούν και πάλι με το να είναι μόνοι τους. Επαναφορτίζονται, όταν μπορούν να επικεντρωθούν αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό τους. Αντίθετα, από την άλλη οι εξωστρεφείς άνθρωποι, αποκτούν ενέργεια όταν κατευθύνουν την προσοχή τους προς τα έξω. Αντλούν δύναμη από την παρουσία των άλλων ανθρώπων και την ανταλλαγή απόψεων μαζί τους. Όταν βρίσκονται μόνοι τους, χάνουν σιγά σιγά την ενέργεια αυτή.

"Αυτή η λαχτάρα για μοναξιά είναι σαν τη δίψα. Μπορώ να την κρατήσω για λίγο υπό έλεγχο, όμως κάποια στιγμή αναγκάζομαι να ενδώσω"

Φυσικά, κανείς δεν είναι μόνο εσωστρεφής ή μόνο εξωστρεφής. Το όλο θέμα, μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα φάσμα και των δυο αυτών μεταξύ τους. Όμως υποθέτω, πως εγώ βρίσκομαι - σε αυτό το φάσμα - λίγο πολύ στο ακραίο όριο της εσωστρέφειας. Το να μπορέσω να το κατανοήσω αυτό, μου ήταν μια μεγάλη ανακούφιση εκείνη την περίοδο: το ότι δεν είμαι το μόνο άτομο σε αυτόν τον κόσμο, για το οποίο - το να είναι μόνο του - έχει τόσο μεγάλη σημασία. Και κατά κάποιο τρόπο επίσης, το ότι δεν μπορεί ένα τέτοιο άτομο να κάνει τίποτα σχετικά με αυτό, ώστε να το αλλάξει. Δυστυχώς όμως είναι γεγονός, πως η υπόλοιπη οικογένειά μου είναι - ας το πούμε - τουλάχιστον πιο εξωστρεφής από εμένα.

Ακόμη και η - σήμερα - δεκατετράχρονη κόρη μου που ζει με την μητέρα της στη Γερμανία, θα μπορούσε να κάνει όλη την ημέρα διάφορα πράγματα, να συναναστρέφεται με άλλα άτομα και να γλεντάει, από την αυγή μέχρι αργά το βράδυ. Ηρεμία; Ανάπαυση; Κάτι τέτοιο, δεν το έχει ανάγκη. Και αυτό βέβαια, συγκρούεται με τις δικές μου ανάγκες στην καθημερινότητα, κάθε φορά που με επισκέπτεται.

Και έτσι, συχνά προσπαθώ να αποσυρθώ από την παρέα της αναζητώντας την ηρεμία μου, κάτι που συχνά λειτουργεί - όμως, μόνο μέχρι σε ένα ορισμένο σημείο. Μέχρι που κάποια στιγμή το σώμα μου, η ψυχή μου και ο ψυχικός μου κόσμος, τραβούν μια κόκκινη γραμμή στα σχέδια μου. Κάποιες φορές περνάει από το μυαλό μου: "Αυτή η λαχτάρα για μοναξιά είναι σαν τη δίψα. Μπορώ να την κρατήσω για λίγο υπό έλεγχο, όμως κάποια στιγμή αναγκάζομαι να ενδώσω."

Τα προσωπικά ραντεβού με τον ίδιο μου τον εαυτό

Κι έτσι προσπαθώ, να αφιερώσω στην καθημερινότητα μου, περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου. Όποιος έχει οικογένεια και μικρά παιδιά ξέρει, πως κάποιες φορές πρέπει να αγωνίζεται για την κάθε ελεύθερη στιγμή. Αυτό έκανα κι εγώ - και λαχταρούσα κάθε φορά και λίγο περισσότερες από αυτές τις ελεύθερες στιγμές. Κι έτσι έχω μάθει πως κάποιες φορές, όταν νιώθω πως χρειάζομαι περισσότερες τέτοιες στιγμές μοναξιάς και δεν τολμώ να τις ζητήσω ανοιχτά, να λέω απλά πως έχω να ασχοληθώ με κάτι επαγγελματικό ή πως έχω ένα επαγγελματικό ραντεβού. Το ότι όμως στην πραγματικότητα το ραντεβού αυτό είναι με τον εαυτό μου, και ότι το περνώ σε ένα απομονωμένο σημείο, δεν το παρατήρησε ποτέ κανείς - τουλάχιστον έως σήμερα.

Όμως, όσο περισσότερο ασχολούμαι με το θέμα της εσωστρέφειας μου, και όσο περισσότερο αρχίζω να καταλαβαίνω τις ανάγκες μου, τόσο καταφέρνω να νιώθω και λιγότερο ένοχος για αυτές, απέναντι - τουλάχιστον - σε δικά μου άτομα. Επειδή, κάθε φορά που ζητώ λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, υπάρχει αυτός ο φόβος, για το πώς θα το αισθανθούν τα δικά μου άτομα. Πόσο κατανοητό θα είναι πραγματικά για ένα μικρό παιδί, όταν του λέει κάποιος: "ο μπαμπάς σου αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι για λίγο μόνος του, παρά να είναι μαζί σου;"

"Αυτή τη στιγμή είμαι ίσως το πιο σημαντικό πρότυπο της κόρης μου. Όταν βλέπει πως έχω θέσει κάποια όρια, πως επικοινωνώ με αυτά και τα υπερασπίζομαι, αυτό διαμορφώνει κατά κάποιον τρόπο και την ίδια της"

Η δουλειά μου με βοήθησε πολύ επάνω σε αυτό το θέμα. Με αυτά που μελετώ και γράφω - ακόμη και με αυτό το συγκεκριμένο άρθρο - προτρέπω τους γονείς, για όνομα του Θεού, να μην επικρίνουν τα εσωστρεφή παιδιά τους, και να τους παραχωρούν όλη εκείνη την ηρεμία που χρειάζονται για τις ατομικές τους ανάγκες, προσφέροντάς τους με αυτόν τον τρόπο συγχρόνως και ότι χρειάζονται ψυχικά. Γιατί όμως που να πάρει, να μην ισχύει τόσο απλά και για εμάς τους ενήλικες το ίδιο; Και κάτι ακόμη, που άρχισα σιγά σιγά να συνειδητοποιώ: Αυτή τη στιγμή είμαι ίσως το πιο σημαντικό πρότυπο της κόρης μου. Όταν βλέπει πως έχω θέσει κάποια όρια, πως επικοινωνώ με αυτά και τα υπερασπίζομαι, αυτό διαμορφώνει κατά κάποιον τρόπο και την ίδια της. Ακόμα κι αν μερικές φορές είναι - ή τουλάχιστον έτσι της φαίνεται - για εκείνη όλο αυτό εντελώς ανόητο.

Έχω μάθει να χρησιμοποιώ πάντα ένα πολύ πρακτικό παράδειγμα, για να της δείξω πώς μπορεί να "ακούει" τις δικές της ανάγκες και να παραμένει πιστή στον εαυτό της, ακόμη και όταν όλοι οι υπόλοιποι μπορεί να περιμένουν ακριβώς το αντίθετο από αυτήν. Η κόρη μου θα ωφεληθεί από αυτό κάποια στιγμή, άσχετα αν δεν ανήκει στην κατηγορία των ατόμων με εσωστρέφεια. Και στην καλύτερη περίπτωση θα μάθει, πως δεν θα πρέπει να ονειρεύεται αργότερα, πως θα πρέπει να υπερασπιστεί επίσης τα δικά της ψυχικά σύνορα με αφρό μόνωσης, όπως είχε περάσει από το δικό μου μυαλό.

"Είναι τόσο όμορφη η σιωπή"

Ως Philos vom Berg - ένα άτομο που του αρέσει να μελετάει και να γράφει - έχω ετοιμάσει αρκετά άρθρα, τα οποία κάποια στιγμή ίσως δημοσιεύσω και σε μορφή βιβλίου. Ανάμεσα σε αυτά τα άρθρα, αναφέρομαι και στην κατάσταση που επικρατεί μέσα σε μια οικογένεια, όταν ένα άτομο έχει μεγάλη ανάγκη την σιωπηλή του μοναξιά και ηρεμία, ενώ κάποιο άλλο δεν αντέχει χωρίς ένα συνεχές Input.

Τι μπορεί να συμβουλέψει κανείς όλους εκείνους τους γονείς, οι οποίοι ανησυχούν πραγματικά πως τα εσωστρεφή παιδιά τους, θα μπορούσαν να χαθούν μέσα σε έναν τόσο δυνατό και εξωστρεφή κόσμο; Οι εσωστρεφείς άνθρωποι, συχνά αισθάνονται - λανθασμένα - πως δεν ανήκουν στον χώρο αυτόν. Και πολύ συχνά, πρόκειται για ιδιαίτερα ευαίσθητα πλάσματα, τα οποία έχουν το ταλέντο να ακούν ιδιαίτερα προσεκτικά τους άλλους, να συμπάσχουν με τους συνανθρώπους τους, και να δίνουν έξυπνες και πολύ καλά μελετημένες συμβουλές.

Όμως, θα πρέπει να γνωριστούν πρώτα πολύ καλά τόσο με τον προσωπικό τους εαυτό, όσο και με την εσωστρέφεια που τα χαρακτηρίζει. Και θα πρέπει επίσης να βεβαιωθούν, πως έχουν ανά πάσα στιγμή έτοιμους τους χώρους εκείνους, στους οποίους μπορούν να βρουν αυτό που χρειάζονται, όταν το έχουν ανάγκη: την γαλήνη της σιωπής. Θα πρέπει να οργανώσουν τις δικές τους στρατηγικές, ώστε να "αντέξουν" την φασαρία αυτού του κόσμου και να βρουν τον δικό τους δρόμο.

Επίσης ως Philos vom Berg, μπορώ να δείξω στους ανθρώπους, πως λειτουργεί κάτι τέτοιο - βασιζόμενο επάνω στην δική μου προσωπική ιστορία. Και το έχω πετύχει τόσο καλά, που αν κάποια άτομα που με γνωρίζουν προσωπικά - συγγενείς, φίλοι ή επαγγελματικοί συνεργάτες - διαβάσουν τις λίγες λέξεις του άρθρου αυτού, είμαι απόλυτα σίγουρος, πως θα πέσουν από τα σύννεφα, για την νέα εικόνα του Philos vom Berg που θα έχουν ξαφνικά μπροστά τους, επειδή είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι επάνω σε αυτό το θέμα τόσο ανοιχτά.

"Ο Philos vom Berg"

Philos vom Berg είναι ή "κάψουλα", μέσα στην οποία κρύβω τον πραγματικό μου εαυτό. Ανήκω στη γενιά του 1968, και γεννήθηκα και έζησα σχεδόν όλη μου τη ζωή στη Γερμανία. Τα τελευταία λίγα χρόνια, ζω στην Βόρεια Ελλάδα. Έχω μια κόρη, η οποία εξακολουθεί να ζει στο εξωτερικό, και 6 σκυλιά πρώην αδέσποτα σκυλιά μου - τα οποία γνωρίζουν μόνο αυτό το "γνήσιο" που κρύβεται μέσα σε αυτήν την κάψουλα που ανέφερα πιο πριν. Έχω σπουδάσει πληροφορική, marketing, media και design (όπως βλέπετε, ένας εσωστρεφής άνθρωπος αφιερώνει πολύ χρόνο για να μάθει πολλά πράγματα), και εκτός από την ελληνική - ομιλώ άπταιστα αρκετές ακόμη ξένες γλώσσες.

Για όσους με έχουν γνωρίσει από κοντά, είμαι ένα μεγάλο μυστήριο, το οποίο κάποιες φορές ίσως να τους τρομάζει κιόλας. Και το βρίσκω εντάξει αυτό - εξάλλου, ούτε οι πολύ δικοί μου άνθρωποι κατάφεραν να δουν τι "γίνεται" πραγματικά μέσα μου! Τι θέλω να σας πω με αυτόν τον επίλογο; Αν έχετε κι εσείς παρόμοια άτομα στο κοντινό σας περιβάλλον, αποδεχτείτε τα όπως είναι, και δώστε τους τον ιδιαίτερο "χώρο" που χρειάζονται όταν τον έχουν ανάγκη. Αν θελήσουν να σας κάνουν να δείτε λίγο πιο μέσα τους, θα κάνουν την κίνηση αυτή από μόνα τους. Αν όχι, είναι κι αυτό εντάξει. Σεβαστείτε τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχουν, και θα σας το ανταποδώσουν με τον δικό τους τρόπο - να είσαστε σίγουροι!...


Κείμενο: Philos vom Berg

Αν σας έχει αρέσει αυτό το άρθρο, επισκευτείτε μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και κοινοποιήστε το ώστε να το διαβάσουν και οι φίλοι σας.

Και, πολύ ευχαρίστως να αφήσετε και το σχόλιο σας!

Σε περίπτωση που επιθυμείτε να επικοινωνήσετε απευθείας με τον Philos vom Berg, μπορείτε να το κάνετε σύμφωνα με τα στοιχεία που θα δείτε παρακάτω:

  • greeknet24.team@gmail.com
  • +30 231 231 1367
  • +30 6994 426971 (δωρεάν μέσω Viber messenger)
  • Philos Vom Berg
  • philosvomberg

Έχετε απορείες;

Philos vom Berg

Επικοινωνήστε με τον Philos vom Berg
μέσω του τμήματος εξυπηρέτησης πελατών.

+30 2312 311367
greeknet24.team@gmail.com

Scroll to Top